Początkowo zbywane, później zauważane i w końcu systematycznie analizowane informacje o utracie zwierząt i roślin, doprowadziły naukowców na całym świecie do uzasadnionego przekonania, że żyjemy w epoce szóstego masowego wymierania. Spadek bioróżnorodności i ciche odejście nieznanych lub słabo zbadanych form życia, a także tych, które stanowiły symbol pewnych regionów na świecie – takich jak słoń afrykański, czy żyrafa, docierają do społeczeństwa jako mało znaczące newsy, zamieszczane najczęściej w ukierunkowanych tematycznie zakładkach. Tymczasem to właśnie osuwanie się w wymieranie ma ogromny wpływ na funkcjonowanie ekosystemów i wzajemne oddziaływanie „światów życia”. Równowaga biologiczna zostaje zachwiana w cieniu procesów ekonomicznych i wzrastającej konsumpcji.
Badania prowadzone na różnych grupach zwierząt dowodzą, że wymieranie gatunków znacząco przyspieszyło. Wskazuje się jednoznacznie na związek tego zjawiska z działalnością człowieka. Debata dotycząca Antropocenu, jako nowej epoki geologicznej, w której to gatunek homo sapiens sapiens ma największy wpływ na kształtowanie i zmianę procesów zachodzących na Ziemi znacząco rozwinęła się na przestrzeni ostatnich lat. W zależności od perspektywy mówi się o Plantacjocenie, Cuthulocenie lub Kapitałocenie, wprowadzając różne ujęcia procesów socjo-ekonomicznych. W nadchodzący piątek podejmiemy dyskusję na temat jednej z ciekawszych i najbardziej niepokojących narracji – Nekrocenu. Rozumiany jako epoka wymierania i utraty, dyskurs ten skupia się na przedstawieniu zachodzącego coraz szybciej procesu znikania gatunków na naszych oczach oraz próby wyjaśnienia dlaczego wciąż tak mało nas to obchodzi, pomimo wiedzy o tym, że zmiany w strukturze życia dotkną i nas.
